De kwade dominee
Van alle etiketten die je hem op zou kunnen plakken is die van dominee, zo op het eerste gezicht, nog wel de meest onwaarschijnlijke: hij houdt kantoor in een hip pand in Amsterdam West, verklaart —met zekere overtuiging— dat ‘hij het ook allemaal niet weet’, vloekt erop los en is kwaad. Die kwaadheid is voelbaar, on-ingehouden. En dat is maar goed ook, want er zit een kracht in kwaadheid die ingezet kan worden om dingen gedaan te krijgen. Een doener is hij: Rikko is ook nog oprichter van De PopUpKerken en mede- initiatiefnemer van De Vluchtkerk. Maar gelukkig heeft hij genoeg kwaadheid over, want nu is er dus een tweede editie van We Gaan Ze Halen.
Den Haag was mooi, maar nu Athene
‘De eerste keer zakten we, hoewel het wel de intentie was, uiteindelijk niet af naar Athene, uit angst de situatie te verergeren.’ De We Gaan Ze Halen karavaan reed naar Den Haag, waar 250 replica’s van de nummerborden van alle auto’s die in de colonne mee tuften werden overhandigd. Ook spande stichting We Gaan Ze Halen vorig jaar een rechtzaak aan om de Nederlandse staat aan haar belofte te houden wat betreft het aantal op te vangen vluchtelingen. De uitspraak van de rechter was teleurstellend.
Werd hij daar niet wanhopig van?
Aarzelend: ‘Niet wanhopig… Wel gefrustreerd. We hadden toen niks in handen en eigenlijk hebben we nog steeds niks, dus in die zin is er weinig veranderd. Behalve dan dat er ongelooflijk veel mensen zijn opgestaan en zijn aangeschoven die zeggen: dit kan niet. Dit mag niet nog langer duren.’
Na een verkennend mailtje aan de achterban over een nieuwe poging We Gaan Ze Halen meldden zich direct dertig mensen die hun kerstvakantie hebben schoongeveegd en mee gaan rijden. En nog honderddertig mensen die zeiden heel sterk te overwegen om mee te rijden. Dat was goed nieuws, want de campagne was nog niet begonnen. We hadden het ze nog niet eens echt officieel gevraagd. Die achterban is soms radicaler dan wij. Dus we gaan gewoon maar rijden.’
Drie dagen heen, drie dagen terug
Dit jaar gaan ze dus écht rijden: 5200 kilometer in totaal, drie dagen heen, drie dagen terug. ‘Ja, want we willen het niet heimelijk doen. Het gaat me er inmiddels niet meer om dat Nederland iets verplicht is, het gaat erom dat daar kinderen vast zitten die dood willen. Omdat de situatie in de kampen zo rampzalig, zo goor is.’ In een Europese aanpak heeft hij geen vertrouwen meer: ‘Iets in Brussel op willen lossen rond migratie, is hetzelfde als de boel maar in de prullenbak gooien. Nee dank je, we doen het zelf wel.’ Waarom gaan we ze halen net tijdens de kerstdagen? Dan wil je toch net bij je eigen familie zijn? ‘Klopt, maar de mensen in de vluchtelingenkampen willen ook graag dat er ‘familie’ voor hen is. En misschien moeten wij dat dan maar zijn. Juist met Kerst.’
We komen eraan
Eenmaal aangekomen in Athene zijn er verschillende scenario’s denkbaar, maar misschien wel Rikko’s belangrijkste missie is het om de mensen daar hoop te geven. ‘De Griekse overheid krijgt natuurlijk een brief waarin staat dat we eraan komen en mensen mee terug kunnen nemen.’ Gaan ze daaraan meewerken? ‘Tja, die Grieken zitten ook vast. Vast aan de Europese schuld, vast aan dit onmenselijke ontmoedigingsbeleid van opgestapelde grenzen, want dat is het. Maar we gaan het niet netjes vragen. We zeggen gewoon: we komen eraan, regel dit. En misschien kunnen we het antwoord wel raden, maar het moet geprobeerd worden. En wie weet is een aanhouding door de politie wel een prima moment om ons verhaal te vertellen.’